Sensiz Bir Gün Şiiri - Özcan Hüner

SENSİZ BİR GÜN
Sabah olmadan kalkmıştım,
Dağlar masmavi bir duman içindeydi.
Uzaklardan gelen bir ezan sesini,
Ruhuma sindirerek seni düşündüm.
Ve ellerimi gökyüzüne kaldırarak,
Ya Rabbi beni ondan ayırma dedim.
Sonra penceremi açtım.
Sabah güneşi bütün aydınlığıyla,
Ufacık ama mutlu odama doldu.
Güneşli tepelere düşünce ile bakarak,
Kendi kendime mırıldandım.
Yaşamak çok güzel,
Fakat seni düşünmek,
Yaşamaktan da güzel.
Ve işte yine akşam,
Sensiz geçen uzun bir günün sonunda,
Tekrar başlayan gece.
Gölgeli tepelerde akşam oluyordu.
Sessizce içeriye giren rüzgar,
Yüzümü okşayıp,
Masamdaki mumu söndürdü.
Ben bu defa senin hayalin karşısında,
Son olarak haykırdım.
Canan ey kuru gölge,
Kalbinin bütün arzusuyla,
Bana gel artık.
Hayalimde ve duvardaki resminde,
Gözlerimde sensiz bir gece başlıyordu.
Hiç sevmediğim uzun geceler,
Ah şu karanlıklar yok mu.