Sensiz Ben Şiiri - Gürdal Ateş

Sensiz ben, yenilmiş, süngüsü düşmüş savaşçı,
Gururunu yitirmiş, onurunu kaybetmiş bir neferim.
Sensiz ben, kendini bile koruyamayan yorgun bekçi,
Savaşı kaybetmiş bir komutan, işte bu da son seferim.

Sensiz ben, yolunu kaybetmiş, öksüz ve yetim,
Ağlayıp aman dileyen, zavallı bir çocuk.
Sensiz ben, bir ayağı çukurda ihtiyar, yakındır bitim,
Akıldan zayi, aciz ve işe yaramaz bir kaçık.

Sensiz ben, sonu gündüze varmayan gece, daimi karanlık,
Çölde avare bir bedevi, âmâ gözleri karanlığa bakan.
Sensiz ben, darağacına mahkûm suçlu, suçu idamlık,
Hücresinde ölümü bekleyen, gözyaşları içine akan.

Sensiz ben, çorak topraklar misali, yüreği suya hasret,
Özgürlüğünü kaybetmiş bir köle, sırtında kırbaçlar şaklayan.
Sensiz ben, sılaya hasret bir asker, yakmış içini gurbet,
Kimsenin bakmadığı, görmediği bir anda, gizli gizli ağlayan.

Sensiz ben, şanssız bir uğur böceği, konduğu her omuz uğursuz,
Kalmamış kanatlarında dermanı, en sonunda uçamaz olmuş.
Sensiz ben, komaya girmiş bir hasta, günü gecesi şuursuz,
Gözleri görmez, kulakları duymaz, toprak altında bir ölüyüm sensiz ben.