Sensiz Ben Şiiri - Süleyman Köse

Dağ doruğu sevdama sis çökmüş biliyormusun
Ne güneş kalmış göğümde
Ne ay,ne yıldız
Önü ardı kör bir karanlıktır yollarım
Vuslata çıkmaz hiçbir yol hikayem
Başladığı yerde son bulmuş sevdalarım
Sen diye ayrılığı bulmuş her yolun sonunda
Ve her kavşakta kendi gözyaşlarıyla vurgun
Bir ölümdür yaşadığım

Beni adım adım tüketen sensizliğe sensizlik eklemede
Senin gelmeyişlerin benim haykırışlarım
Her günüm isyan her gecem zindan
Hasretindir akan gözümden sebil çeşmeler misali
Yanağımdan süzülüp
Yastığımı ıslatan

Yine sensiz bir gecenin koynundayım
Gecem soğuk,gecem katran karası zindan
Çakmak çakmak gözlerini arıyorum
Yokluğunun kanattığı karanlığımda
NERDESİN
Düşlerime haciz koyan

Yüreğim ölüme gebe
Yokluğunun açtığı yara hançer hançer derine inmede
Ve her darbe beni bitiren o soğuk sensizliğime sensizlik eklemede
Kanıyorum sensiz sessiz
Hara tutulmuş bahar dalı şimdi ömrüm
Körpe çiçeklerimi alaz yemekte
Duman duman cinayet tütmekte şimdi küllerim
Gönlünün fermanı budur bilirim
''Sevdan gözlerimden murad almaya'' der
Yüreğinin buyruğu kesin
Savrulmalı şimdi küllerim hasret hasret kimliği belirsiz diyarlara
Öyleki yanında aşkımda gayrı bir şey kalmaya

yüreğinin ferman buyurmuş...
gözlerin hançer çekmiş
Üstüme üstüme gelip dururken
Bakışınlarınla karşılamak varken ölümü
ve almak varken azraili alaya
Yakışırmı hiç
Ecel eliyle ölmek
DİYARLIYA