Sensiz Batan Güneşi Şiiri - Levent Yazıcı

Ne eyleyem sensiz batan güneşi.
Yaktı kavurdu yokluğunun hasreti.
Bitmiyor ayrılığının acı kasveti.
Bu kadarmış sevdamızın kısmeti.

Ne eyleyeyim sensiz batan güneşi
Yaktı kavurdu yokluğunun hasreti
Bitmiyor ayrılığının acı kasveti
Bu kadarmış sevdamızın kısmeti

Resmine Bakar her gün ağlarım
Ne şarkı söyler ne türkü çalarım
Söyle artık kimle tavla atarım
Seni düşünür derdime dert katarım

Her gün sensiz yatakta yatarım
Bir ay oldu yoksun, rüyamda seni ararım
Yediğimiz yemekleri Tabağımda kararım

Yar benden ayrılmış canım
Duman duman olmuş başım
Artık yarsız kaldı elli yaşım
Dağlara ağlar her gün göz yaşım
Yarim değil, hem dostum hem Arkadaşım

Çocuklara yoktur verecek aşım
Can bu özlüyorum seni hayatım

Bitmiyor hatırlatınca seni ahlarım

Ne yazı dır bu kara
Ecel erken uğradı sana
Arkandan kaldık baka baka
Bitmiyor özlemim, acım

Önce sararıp soldurdu yara.
Sen mi üfledin bu kahpe zara ?
Hiç gelmez mi zar dubara
Gitmiyor Yasem gözümdeki yaşım

Ne acı bıraktın oğlana
Gece düşünde bile sana
Kız göstermiyor acısını bana
Hiç Bitmedi. Kırk ikinci yaşın

Levent garip kendini ne sana
Kurudu boğazı ağlaya ağlaya
Dikti kara gözlerini tavana
Ah eder,karım, güzel yarim

Hayrandı gözüne, hilal kaşına
Yok demedi bir kez bile aşına
O gün durmadı içindeki fırtına
Kalmadı ne tâkatım ne de canım

Başıma dayanınca yastık
Hayalinle gece rastlaştık
Özleminle taştıkça taştık
Bitmiyor sana olan aşkım

Geçmiyor bıraktığın acın
Geçer belki bu gelen kışın
Everecekler önümüzdeki yazın
Gitmiyor dumanın, dertli başım