Sensiz attığım her adımda Bir yara daha ...

Kırık kanatlarım,yüzümde hüzün
Gözlerimde yaş
Yürüyorum hayat denilen,
Çakır dikenleri ile dolu olan acımasız yolda
Sensiz attığım her adımda bir yara daha
Açılıyor kalbimde,canım yanıyor.

Canım yandıkça öfkem bir kat daha artıyor
Hayata karşı,dayanılmaz bir intikam arzusu
Kaplıyor bedenimle birlikte ruhumu da
Yıkıp yakmak istiyorum tüm dünyayı
İçerisinde barındırdığı tüm kötülüklerle birlikte
Kıyıdan esen meltemin serinliği içerisine daldığım
Karanlık düşüncelerimden kopartıp hayatın,
Gerçeklerine geri döndürüyor.

Dudaklarımda acı bir tebessüm söyleniyorum
Kendi kendime,behey adam dünyanın suçu ne?
Onu bu hale biz getirmedik mi?
Öyleyse hayata duyduğum bu öfke niye
Aslında insanlığa, insan oluşuma mı?
Yada terkedilmişliğin insanın ruhunda
Açmış olduğu yıkıma mı?
Belki de bu yıkımın sahibi olan sevgiliye mi?

Yok hayır ben ona öfke duyamam ki
Sırattan geçerek düştüğümde yanacağımı bilerek
Sevdim.
İnsan hiç sevdiğine kızabilirmi?
Ben kızmak istesem de acıyla yoğrulmuş
Kalbim buna izin vermez ki
Öyleyse bu bütün öfkem sakın kendime olmasın?
Kendime bile itiraf etmeye cesaret edemediğim
Hatalarım var

İtiraf ediyorum artık bütün bunların
Sebebi ben ve benim hatalarım…
06.09.08 İzmir