Sensiz Antalya Şiiri - Hanbeli Erçin

Zamanın birinde çok sevmek.
Bir çocuk sormuştu sevmenin ölçüsü var mı diye.
Çok açım, üç gündür boğazımdan tek bir lokma sesin geçmedi.
Gözlerim gün ışığı yüzünü görmedi kaç vakittir.
Bir yerlerde solup giden güllerin kokuları sensiz çürümüş gibi geliyor.
Hava yeteri kadar doymadan bulutlara, öfkesini savuruyor şimşeklerle,
İçimde böyle kıyamet terleri döken sensiz ben varım, ben mi? Ben sensiz yaşamak demiyorum bu halime.
Hangi rüzgar esiyor bilmiyorum fakat üşütmek beni ahmak gösteriyor Antalya sıcaklarında.
Sorgular içinde gözlerim, özlediğimden haberin var mı?
Haber etmeyi akıl edemedim seni düşünmekten, asıl kendimi senden almayı unutmuş olabilirim.
Benden bir haber alamadım, sende duruyorum inşallah,
Soğuk oluyor senin beni kapı dışarı etmen.
Aralık ayını kışın yaşamak lazım, her mevsim vaktinde güzel, güzel elbette fakat senden uzak durmak bütün Aralık aylarında birikmiş soğuk taneleri üstüme yağıyor.
Sanatım gözlerinin bir gün görünmeyen yönü kadar kara,