Sensiz Akşamın Karanlığında

Sensiz akşamın karanlığında
Sessizce attım kendimi
Bir yürekle yaşayıp
Karanlığa bıraktığım yüreğimin Yaşadığı yere

Şiiri ben mi okudum
Şiir beni mi okudu
Sensiz bir anlamı var mıydı
Okuduklarımın
Sesimi duymanın
Duymadığın sesimden
Boştu dolu masalar
Kaç kulak dinledi şiirimi
Kaç sesimi işitti kulaklar
Sensizliğin ve sessizliğin
Gürültüsü içinde
Sensiz attım kendimi
Bir yürekle yaşayıp
Karanlıkta bıraktığım yüreğimin
Yaşadığı yere
Sen varmışsın gibi açtım kapıyı
Sen varmışsın gibi çıkarıp koydum
Kabına ayakkabıları
Ve sen varmışsın gibi
İçine koydum ayaklarımı
Aldığın hediyeye
Onunla yürüdüm
Sensizliğe bıraktığım
Ilık suyun altına
Çıplak bedenimi
Dakikalarca okşadı
Sensizliğin ve sessizliğin içinde
Su
Bir akşam daha yaşadım sensizliğe
Bir türkü daha söyledim sensizliğe
Bir şiir daha okudum sensizliğe
Bir halay daha çektim sensizliğe
Ve öylece bıraktım
Seni sana
Kahrından öl be köpek öl
Kim bilir neler düşündü
Kimsenin olmadığı
Kimsenin ses vermediği
O meçhul kalabalık
Kim bilir ki
Aklımda hep sen varsın
Kim düşünür ki
Seni düşünürüm
Kim duyar ki
Sesini duyduğum
Hayalin hep karşımda olduğun
Kim görür ki
Halayda yanımda olduğun
Kollarını kaldırıp da karşımda
Misket oynadığın
Bir ben gördüm
Bir ben işittim
Bir ben dokundum
Bir ben kokladım
Bir ben tattım
Seni
Bir ben kadeh kaldırdım
Bir ben karşında oturdum
Seni içtim sigaramda rakımda
Seni içime içtim
Yıllarca çıkarmayasıya
Kimse silemedi yüzünü
Kimse susturamadı sesini
Kimse kapatamadı
Çiğ tanesi gözlerini
Kimse titretemedi dudaklarını
Kahrından öl be köpek öl
Bu akşam yine