Sensiz Şiiri - Oktay Güvener

En azılı ayazlarda örttüm üzerime sensiz geçen saatleri, üşüyorum..
Kirpiklerimde buzlanmış hayalin
Seni arıyorum her an…
Yüreğimi serdim, yüreğinin en güzel ve nadide mahzenlerine…

Hasretin artık sardı tüm benliğimi!
Elim sen, ayağım sen, bakışım sen…
Hani hüzünlenir, düğümlenir, dalar ya gözler!
Ses titrer, ağlayacak gibi yutkunur kelimeler sessizce…
Sussa parça parça olacak kalbim!
Hayaller kursam da içimde tükenir ümitlerim.

İşte böyleyim sensiz!

Yüreğimdeki yaralar hep kanar, hep sızlar…
Gönlünle gönlüm arasında uzadıkça uzuyor mesafeler!
Neden diye haykırsam kapanır mı uçurumlar?
Gözlerim uzaklarda, kulağım eskilerden gelen hoş sadalarda…
Ellerimde, ellerinin hayali,
Sensiz kış gecesi gibiyim; soğuk ve sessiz.

Rüzgarda yanmaya çalışan kömür ateşi gibiyim
Ne ateşim sönüyor,
Ne de karanlığı aydınlatabiliyorum…
Yürek yangınlarımda kokun göğe yükseliyor…
İsmini sayıklarken her zerremle tükeniyorum...
Ve tükenirken; yine sen, hep sen diyorum…

Gözlerimden akacak birazdan nehirler.
Issızlığın adamı gibiyim sanki
Yüzümde yüzün, içimde hasretin.
Sussa parça parça olacak kalbim!
Hayaller kursam da içimde tükenir ümitlerim.

İşte böyleyim sensiz.