Sensiz...! Şiiri - Mehmet Kalay

Ben her akşam Rıhtım meydanında,
Martı gibi süzülür, sessizce konarım camına.

Seyrederim seni,
Bazen acık camdan, bazen kapalı perdeler arasından.

Usulca,
Dertlerinin ortasında, dumanların altında.

Ben her gece bir fener misali uzanırım,
Fener yolundan kalamışa.

Sessizce konarım camına.
Soğukta, sıcakta, sabah ayazlarında.

Severim seni usul usul,
Sen uyurken...!

Ben her gece ağlarım,
Senden uzakta.

Uyurken insanlar,
Sessizlik içinde,
Sessizce.

Sensiz...!

08.01.2004 – İstanbul