Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Telefonuna mesaj attım eşitmedin, özüm açdım mesajını, özüm oxudum: 'Bu gün senin doğum günün, ruhun şad olsun' 10 mart 2011
Yeri doldurulamayacak birine yazılmış şiir, ayrılığının günü sayıldığına göre... Vefalı ve hüzündü şiir kutlarım sevgiler...
Varlığına rağmen yoklu artanlara bakınca, yokluğunu rağmen varlığı artanların ne kadar sevilen, ne kadar değerli olduğunu anlıyorsunuz...
Varsın artsın yüzlerdeki çizgiler. DERİNLERİNDE SEVİLEN GİZLİYKEN...
Kutluyorum sevgimle Halide hanımcığım... Nicelerine...
Sen sen – Sen siz!..
Bazen insanın içinden geçen şeyler gerçek olsa diye düşünüyoruz da, bir türlü olmuyor.
Tabiri caizse “sen + sen” olunsaydı…
Yahut illaki olması gerekecekse “sen + siz” olunsaydı.
Âyâller (Iyâller), Enisler, zevceler, eşler… adına ne denirse densin, ömrün büyük bir bölümünün birlikte tüketildiği can yoldaşı bildiklerimizden ayrılmak zor olur elbet.
Birlikte büyütülenleri beraber seyretmek ve doyuma ulaşmak varken, o hazzı, o zevki birlikte yaşamak varken tek taraflı hüsrana uğramak çok daha zor.
İyi ki Leyla’nız var, iyi ki Tural’ınız var.
Size çok değerli iki yadigâr, çok değerli iki can…
Sen artı senler bunun için güzel. Sen artı sizler bu yüzden candır, ümittir, gelecektir ve hayata bağlılık sebebidir.
Varsın bu uğurda saçlar ağarsın, gözyaşları mah cemalinizde derin hâsıl eylesin, iki güzel evlat için gönül kederlere, gussalara gark olsun, ne gam?
Önemli olan, sizden birer can olan evlatlar uğrunda, ömür gidenle bitmesin…
Ne yazık ki hepimiz büyüyoruz, senli ve sen +siz!..
Sevgi ve saygı rüzgârları esenliğiniz olsun.
Hikmet Çiftçi
07 Şubat 2016
Çok güzel bir şiir... Bir kişi yanımızda olsa bile o kişiyi içimizde hissetmiyorsak o kişi bize uzaktır. Bir kişi uzakta olsa bile içimizde hissediyorsak o kişi bize yakındır. Çok güzeldi. Kutlarım efendim.++10 ant.
Melihat Gülses şarkıları kadar içli bir şiir.. Sanki şu şarkının hüznü vardı şiirde.
Baharda bu yıl bir melâl var hüzün gibi
Bülbülde ses gülde renk açmaz olmuş, neden
Gönülde sarı bir hicran var yüzün gibi,
Bülbülde ses gülde renk açmaz olmuş, neden
Bu şiir ile ilgili 6 tane yorum bulunmakta