Sensiz Şiiri - Necdet Sansar

Kaybolan günahlarıma
Kirlenmiş sensizliğin düşüyor
Kendimi tanımıyorum
Darmadağın olmuşum
Aramaktayken kendimi sensizlikte
Bulamıyorum kendimi sen olmayınca
Karanlıklar ortasında yapayalnız kalıyorum
Ateşler ortasında yanmaktayken
Bir tebessümüne hasret kalıyor yüreğim
Tanımlayamıyorum kendimi artık
Aşka tanrılaşan bedenime
Sensizliğin kalıyor sevgilim

Sensizliğe yüreğim kurudu
Ve kurumuş yüreğimi
Hiçbir kimlik tanımlayamıyor sevgilim
Çürümeye mahkum hayatın kavgasına
Sensizliğin dokunuyor
Ve kan kusuyor hayat
Günahlarıma sensizliğini hediye ediyorum
Ve nereye gittiğimi bilmeden
Sen’in olduğu ama sensizliğin olmadığı
Uzun bir yolculuğa çıkıyorum
Ferhat gibi dağları deliyorum
Şems-i Tebriz’e, Mevlana oluyorum
Sana da Ben oluyorum sevgilim
Aşk’a doğuyorum, Aşk’a eriyorum
Sana beni veriyorum, bana da seni yaşatıyorum

Ama sensizliğe yanıyor hala yüreğim
Beklerken seni yalnızlığıma
Minarelerde ölüm haberim semaya yükseliyor
Oysa kollarında ölmek isterdim sevgilim
Sensizliğine sensizliğim ekleniyor
Ve ben hala kendimi arıyorum...