Sensiz Şiiri - İnanc Delibalta

Yalnızlığın rıhtımında bekliyorum seni
Dalgaları gözlüyorum kimsesiz
İsyanın yeli vururken biçare ümidimi
Ayın denleri iner yere aytanem sensiz

Seferler düzenliyorum gözlerine ince ince
Tarumar oluyor bendim bu kadar sevince
Pusatsız bir gökkuşağıyım rensiz
Sevda denen yoldayım sırattan ince

Duvarlara asıyorum gönlün elemini
Yıkamıyorum hicranın rüyadaki mabedini
Cebrin zarını besliyorum koynumda
Sedefler kokluyor senin eşsiz benzini

Zerdali düşer sevdanın hasadına
Edep sarılır derdin biahına
Buram buram tütüyorum be gülüm
Gözüm yaşı karışır gönlün çayına

Bu dert güzide bir vahtır
Bülbül gül elinden bibedbahtır
Hudanın rahmetine sığınır gönül
Yeryüzü sensiz bi kuru topraktır

Şafaklar süzülür mehtabın damarlarında
Papatyaları kana bularım sensizliğin sabahlarında
Sözcükler isyanlarla çalkalanır
Ayparçam, ya sev ya öldür beni bu aşkın hudutlarında

Gönlün güvercinlerini azat ettim
Dedimya sensiz ve kimsesiz
Rahmanın şükür ocağında
Dertler benliği kavurdu sensiz ve bensiz

Bu yangın ırmakları bile ürkütür
Sevdam beni adım adım bitirir
Huysuz bir tay gibi alapaça
Gönlüm binbir ahı beraber getirir

İstemem varmanı gönül hanesine
Razıyım muhabbet içinde dertlerin halesine
Dostlar beni hatırlar koyar paresine
İstemem gelmeni artık gönül hanesine

Dağlara yazdım artık arzuhalimi
Onlar anlatır sana sevdanın cebrini
Sende artık rivayet bahçesinin bir mavi gülüsün
İstemem görmeni vuslata hayil kabrimi

Biraz isyan biraz feryat koksada şiirim
Ben inancım, ya inancım kimin
Resulun şerbetine hasret biriyim
Anladım sensizliğe muhtaç gönül kalemim