Sensiz Şiiri - Hasan Hüseyin Kaynak

sanma ki bir daha gelemem sana,düşlerine
bir sonbahar sabahı yine bir rüzgar gibi kapına
bir tek sen görmesen de için için ağladığımı
yandığımı bir kül gibi rüzgarda savrulduğumu

bil ki bitmez sensiz ne bu hicran ne bu yara
rüyalarımda okşar ellerin saçlarımı
karanlıklar çöktü sensiz bu şehrin üstüne
ağlamak çare mi kan döken bu gözlerime

yanmak hicranınla bir muma dönmek
hasretinle yıllarca zil sesi beklemek
bazen bir damla gözyaşına boğulmak
yıllar sonra bir vefasız mı deyip ah etmek

bak gökyüzü yine mavi yine berrak
bir yalancı bahardı ah o gözlerin
bir anlık yağan bir yağmur gibi gülüşlerin
sonra bir güz gülü gibi solar silüetin

yok artık söz geçiremiyorum bu kalbime
her akşam bir kaldırım kenarında ağlayan
kıvrılan sokak çocuklarının yalnızlığında
geceler kırılgan gökyüzü kurşunla örtülü

bir yaralı ceylan suya iner bir akşamüstü
bulutlar kapatır güneşimi yıldızlar yansır
kalbime bir damla cemre düşer bir kış akşamı
o an ellerim bağrımda öylece kalakalır

penceremi kapatır rüzgarda dans eden karlar
gökyüzünde kurşun yüklü bulutlar
kulaklarımda bana yabancı çığlıklar
ah çoktandır aşina olduğum hıçkırıklar

bak yine bir yıldız kaydı avuçlarıma
sen içimde esen yalnızlık rüzgarı
gözyaşlarım avutur bu sensiz gönlümü
tutamadığımız zaman bir saman alevi

yıllarım bağrıma bastığım çocuk hıçkırıkları
yağmurlar yağmıyor sensiz gönül bahçeme
güller boyun büküyor dallarında dertli dertli
gözyaşlarım aratmıyor dağ başındaki pınarları