Sensiz Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Yine sensiz oturdum denize bakan yamaca,
Yine sensiz izledim güneşin batışını,
Gözlerimin yaşı gibiydi deniz,
Mahmur dalgalar hüznüm gibi,
Yüreğim gibi kanayıp durdu gurub,
Kalbime saplanan hançer misali saplandı güneş sulara,
İniltilerim çığlık olup ulaştı
Martılara.

Yine anılarınla üstüme indi akşam,
Toplayıp geçmişlerden bilcümle hayallerini,
Kimisi ay olarak tepsilendi başımda gümüşlenip,
Kimisi soyunup yıkandı kızıl köpüklerle,
Gecekuşlarının kanatlarına sığındı kimisi,
Biryerlerde ışık oldu karanlık pencerelere
Ve kilit oldu kapalı kapılara,
Kimisi parıltı olup
Yağdı durdu
Sulara.

Ayaklarım yine sana yürüdü ay altında,
Yüreğim yine sana geldi yüreği ağzında,
Gözlerim seni aradı ine çevremde,
Cankeş oldu yokluğuna alışamayan canım,
Kemiklerime kadar işledi yüreğimiz sızısı,
Alnımın biraz daha okunur hale geldi
Yazısı.

Nasıl da bomboş göründü akşam bana,
Bir varsıl doğa nasıl da bomboş göründü,
Ne yüzüme kapanan kapıların önünde sen varsın,
Ne perdelenmiş pencerelerin arkasında,
Yollarda ne ayaklarının izleri,
Ne akşam rüzgarlarında sıcak soluğun,
Ne sokak lambalarının altında, var sandığım hayallerin,
Seni benden ne kadar da acımasızca ayırmış
Kaderim.

(BİR ESİNTİLİ KUŞLUK VAKTİ isimli Serbest Şiirler înden > 43-44/100)