Sensin yokoluşumun sebebi...

Sensin yokoluşumun sebebi...

Yeraltından fışkıran lavlar gibisin sen
Kara bir duman,ateşi taştaş korkor..
Ağaçlarımın dallarının kuruması
Kuşların sessiz çığlıklarla ölmesi sendendir bilirim.

Sendendir bulutların yasa boğulmaları
Akıtırken zindan karası gözyaşlarını
Yeşeren titrek otların üzerine döküp
Kurutup kül etmeleri yine senden..

Dağ gibi üzerime çullanan ıssızlığım da senden..
Senden tüm kopuşlarım aydınlık gökyüzlerinden..
Zifiri karanlıklara gömülmem güneşin kızıllığında..
Sendendir bilirim senden.

O kadar estiriyorsun ki küllerini toprağıma
Yeşerecek gücü kalmıyor umut çiçeklerimin..
Tükeniyorum...yanıyorum ateşinin karşısında günbegün..
Yine de umut heybem çile heybemle yanyana boynumda...

Belki diyorum..Belki,belki belki bir gün...Olur ya
Sağnak yağmurlarının altında filizlenir tekrar tomurcuklarım..
Açar badı-sabaha döner gönül bahçem...
Biter senli sensizliğim..

Oysa.....
Bugün yine derin bir efkardayım.
Bir ölünün ardından yakılan feryatlardayım
Feryadım.. damarlarımı felç etmiş gibi.
Deniz nedir ki,umman nedir ki,
Kabardıkça kabarıyor gadabım,ahlardayım.

Canın cana zülmü, aşmış tepeleri dağları
Viran ediyor gonca açan güldeste bağları.
Ağlar şimdi yürek,ağlarda yanar kavrulur.
Ahım gazap olur,dilerim bir gün sana savrulur.

Gönlüm yasta,umudumun hükmü bitmiştir.
O can bu cana kefen biçmiştir.
Mahçupluğun acısı bedenime yetmiştir.
Can bedenden ayrılmış,ruh cürümü seçmiştir.

ASYACAN-NERMİN DEVRİMCİ