Sensin yandığım Şiiri - Kamile Kaynak

Toprak yağmura, kar güneşe, mum ateşe
Karşı koyamaz.
Herşeyin bir yananı birde yakanı vardır.
Benim ise yakanım sensin.
Zaafın varsa birine oyuncak bile olursun ellerinde.
Sen benim hayat sahnemin başrolüsün.
Kurduğum düşlerin en güzel yanı sendin.
Benim ise figüran kadar önemim yokmuş çok geç farkettim.
Senin için zor anlarında sığındıgın liman,
Başın sıkıştıgında koştugun biriyim.
Bunu bile bile her seferinde çaldığın o kapıyı açtım.
Sen benim en büyük zaafımdın.
Ne yazık ki her yalanına inanmayı seçtim.
Ama artık bu sahneyi yıkıyorum.
ben iki kişilik sevemiyorum.
Yokken varlığını hissetmekde zorlanıyorum.
Başkalarına gülerken bana ağlamaların yoruyor beni.
Sevgimi, zaafımı kullanmandan yoruldum.
Elinde oyuncak olmaktan yoruldum.
Son sahne artık sevdiğim ben yokum.
Güvenim yok, inancım yok artık kimseyi sevesimde yok.
İsterse herkes kalpsiz, acımasız desin.
Gerçeği bilmedikleri sürece kötü bilecekler.
Ama sen biliyorsun iyi bak sevdiğim
Bu senin eserin.