Askti benim adim bir zamanlar, katran gecelerde zordakine
Yeserirdim yureklerde su yurumus otlar gibi, binlerce
Bir gun adimi yeserttim kendim icin gonlumde ve husran
Utandim kendimden, sarkilardan,senden ve asktan
Adina siirler yazilip sarkilar soylenmis asklardan
Ve tovbe ettim gonullerde yesermeye birdaha
Yoktu birdaha ask, sevmek ve sen
Sonra yanlizlik oluverdi adim bir anda
Saat onikyi vurdugunda da donup kaldiginda da yanlizlikti adim
Yuregimdeyse nefret tukenmeyen hemde olduresiye
Bedenin yok oldugunda gececekdi nefretim sandim
Dogru degil bu atamam biliyorum seni
Ne kalbimden ne ruyalarimdan nede diger yarimdan
Dur demek istesem izin vermez gururum
Dugumler kelimeleri bogazlarima ve ben tekrar yanlizlik olurum.
Simdi adsiz ve yurtsuz bir gocebe
Asklar ve umutlardan yoksun
Yanlizliktan bile yanliz ve sona bes kala kederli
Zeytin dallarindan bile umudu uzmus her nefes
Kimsede yok, yukunu vurmak icin sirtina, etrafinda
Dermaninin yettigi yere kadar kararli yurumekte karanliga
Ismler yok artik mavi dusler ve ruyalar da
Olum ve sen varsin
Sensin varacagim tek yer, orda sen varsin
Kayıt Tarihi : 8.3.2006 07:09:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!