Sensin Melce Ve Mence! Şiiri - Cihat Şahin

Elli yıldır ararım, sığınacak bir melce
Bulamadım âlemde, senden gayri bir hami!
En sonunda anladım; sensin melce ve mence!
Kula elzem her hayır, sende mevcut ve cami!

Geçtim histen hevesten, düştüm aklın peşine
Onun yolu bir imiş, biraz geççe anladım.
Çektim kesin hatime, cahil nefsin düşüne
Kulak verip kalbime, vicdanımı dinledim.

His ve heves hileyle, iğfal etti idrak’i
Cazibe-i masiva, arzuları coşturdu.
Şu kısacık hayatı, zanneyledi hep baki(!)
Yarım asır fenanın, ardı sıra koşturdu.

Hep aradım huzuru, ganilikte, bollukta(!)
Tahşid ettim sa’yimi, yalnız mal, mülk üstüne.
Elmas, inci aradım; yıllar yılı küllükte(!)
Ancak müdrik kılındım, Hak indinde üstün’e.

İzan ettim nihayet, bir pazarmış şu diyar
Bütün beşer misafir, bir müddetçik burada!
Şu çarşıdan yeterli, azık alan bahtiyar!
Yolda kalmaz elbette, düşmez dara orada.

İlticamı kabul et, ol fakire sen melce!
Zira sensin son kapı, başka baplar kapalı!
Bu kapıdan gayride; bulamadım ben mence!
Mutluluğu nuş ettim, sana taptım tapalı.

Cihat ŞAHİN
21.08.2010-İZMİR

Melce: Sığınacak kimse ve ya yer.
Mence: Kurtaracak merci, halas edici.
Hami: Himaye eden, koruyan.
Hatime; Sona erdirme.
Tahşid etme; Yoğunlaşma.
Sa’y; Çalışma
Cazibe-i masiva; fani şeylerin cezbesi, çekim gücü.
Bap: Kapı.
Nuş: İçmek.