Şenlik Sümmani Şiiri - Âşık Enver Gürkani

 Karsta Şenlik Erzurum’da Sümmani
İkisinin namı çoktu o zaman
Zordu birbirini görme imkânı
Ulaşım aracı yoktu o zaman

 Birisi Narman’da biri Çıldır’da
Yollar çok bozuktu çamur baldırda
Hep arzular kalıyordu bıldır da
Zaten soğuk savaş sıktı o zaman

 Gerçi Sümmani,nin çoktu merağı
Fakat göze almıyordu ırağı
Ne zaman ki işi bozdu çırağı
Aldı sazı yola çıktı o zaman

 Zaman kaybı idi bir yerde dursa
Ah bir Şenlik ile muhabbet kursa
Neticede yolu düşmüştü Kars’a
Geldi buluşmanın vakti o zaman

 Önce bir yorgunluk atmaktı kastı
Selam verdi sazı duvara astı
Baba Şenlik onu bağrına bastı
Dosta kucak açmak haktı o zaman

 İkisine rahmet eyle Ya Rabbi
Olamam ki ayakların türabı
Çektiler sazlara sertçe mızrabı
Sanırsınız şimşek çaktı o zaman

 On beş on bir yedi sekizli hece
Döktüler hüneri ne gelse güce
Çalıp çağırdılar üç gün üç gece
Herkes hayran hayran baktı o zan

 Divan koşma methiyeler muamma
Bayram havasını estirdi dama
Üstünlük sağlamak esastır ama
Âşıklık töresi tekti o zaman

 Ev sahibi ayak açardı önce
Atışmada kural böyledir bence
Onlar bir birini yenemeyince
Şenliğin anası kalktı o zaman

 Ana sözü bir emidir elbette
Emretti mi her şey atılır öte
O son verdi muhabbete sohbete
Sanmayın ki millet bıktı o zaman

 Gürkani der her kes güzel eğlendi
Tüm gönüller nehir gibi çağlandı
En sonunda iş tatlıya bağlandı
Sevgi seli coşkun aktı o zaman