Senli Yağmurlara Soyundum...

İçimde biriken
Gereksiz binlerce kelimeyle
Hala bana baharı getirecek
Senli yağmurları kokluyorum.
Yerle gök bir şimdi,
Senle ben gibi…

Yeryüzünün bilinen en ücra köşesinden,
Gökyüzünün bilinmeyen en koyu karanlığına kadar
Gözlerinin ferinden saldım.
Onlar seni tanırlar.
Onlar ki beni sana hatırlatırlar diye umudum.

Nedendir bilinmez;
Bu kış gözünü açmadı bu memleket.
Bense
Gözlerimin rengine boyayamadığın
Tüm kaldırım taşlarının inadına
Ve aldırmadan soğuğa,
Senli yağmurlara soyundum
Bedenime değen her yağmur damlasının
Parmakların olduğunu hayal ederek…
Tekil sevişmelerin utancıyla yoğruldum.

Galiba sana yandığımı gökyüzü bile anladı da,
Bir sen anlamadın.
Ruhun yoktu avuçlarımda rüyalarımı ısıtacak.

Ardında kaldığımdan mıdır nedir?
Yağmalanan bir şehrin kırgınlığını taşıyor bedenim.

Gökkuşağının yedi renginden ördüğüm belikler
Valizimin bir köşesinde duruyor.
Aklım gitmelerde bilirsin.
Aslına bakarsan,
Bir ayağım kapının dışında…

Nefesini götürmek istesem ne çare,
Yetmez ki bir çekimlik nefes bendeki seni yaşatmaya…

Deli kısraklar gibi koşturmalarım.
Bir gün yorulacağımı bile bile
Evcilleşmekten kaçıyorum.

Biliyorum ki bu evcilleşmenin
Faili meçhul kalacak yalnızlıkları.

Bilir misin? Sensiz an(ı) lar biriktirdim sana…
Kırılganlık yok yalnızlığımda.
İçli bir kabulleniş,
Sessiz bir serzeniş,
Anlamsız bir baş eğiş aslında…

Bak;
Günler, aylar deviren şu cihana
Yine bahar geliyor,
Mart soğuğunun araladığı varlığıma.

Kahrediyorum otuzuma varmış olmama…

Toprak uyanıyor,
Gökyüzü griden maviye çalmakta…

Gözlerim de her zamankinden yeşil bakıyor.

İşin özü,

Ruhum zemherinin zindanlarında
Saçlarını ağartsa da,
Bir yanım hazır bahara.

Mart`2009 Aydın...