Senli Ben Şiiri - Burçin Çelik

Hani sen bir gülüyorsun ya,
şaka yapmıyorum, benim kalbim sana akıyor.
Sen böyle birden çıkıp geliyorsun ya, abartmıyorum.
Ben benden çıkıp gidiyorum, dizlerim durmuyor.

Sen adımı kendince sesleniyorsun ya,
ben doğduğum gün kulağıma fısıldanan adımı bin kez seviyorum,
sesin damarıma doluyor.
Sen bir kere "seni özledim" diyorsun ya,
yalan söylemiyorum
Sensiz geçen her dakikaya ayrı ayrı küsüyorum,
zaman duruyor.

Hani sen beni o derinlerinde boğulası gözlerinden bile sakınıyorsun ya,
ben gözlerimin sensiz baktığı her yere kör oluyorum, gözüm görmüyor.
Sen o tatlı dilinle incitmeden sunuyorsun ya bana en delisi sözlerini,
benim zihnimde ezbere bildiğim alfabe birden kayboluyor.
O herkesten koruyup kokladığımız hislerimiz var ya hani,
saklamıyorum.
Benim her hücreme en yoğun haliyle her gün bir sen doluyor.

Hani o kalben öptüğün dudak kenarımı görüyorum ya aynada,
istemsiz bir gülümseme ağzımın tam kenarına oturuyor, kendime gelene kadar da gitmiyor.
Bir günaydınınla güne yeniden doğmuş gibi başlatıyorsun ya beni,
belli etmiyorum.
Uyandığım güne binlerce şükürler gönülden düşüyor, göğe eriyor.
Sesinle nefesinle kapatıyorum ya gözlerimi geceleri,
yatağıma, uykuma, rüyalarıma huzur doluyor, hiç şikayet etmiyorum.

Hani bir sevişinle uzakları yakın ediyorsun ya bana,
tamam diyorum. Tamam.
Mesafelerin canı cehennem oluyor, ben sen kokuyorum. Canım cennet oluyor.
Hiçbir duygunun bizi öldürmesine izin vermiyoruz ya,
tüm yalan sevmeler şaşırıp kalıyor, anlamayanlar özeniyor,
alınanlar deliriyor. Delirsin!
Ben bir tek seni bilip, seni söylüyorum.

Burçin Çelik