Senli Ben Şiiri - Maide Özgüç

Düştün…
İlk önceleri…
Fiyakalı, ulaşılmaz…
Sonra vazgeçtin düş olmaktan
Gerçeğe dayandın
Yürek kapılarımı zorladın.
Aklım karıştı birden
Çıkamadım işin içinden
Sen salınırken gerçeğin üzerinden
Ben bakınıyordum tünelden
Asiydin evvelden
Ne olmuştu birden
Hayallere sığınan bir yazgıydı
Şimdi ayaklarıma dolanan
Kaçamazdım senden
Hayatın diğer yüzüydün sen
İliklerime, bağrıma, ceplerime
Her yere benmiş gibi işleyen…
Sendin!
Sinmiş her köşeye...
Ellerimde koca bir okka
Bir damla mürekkep misaliydin zamanın içinde
Yazsam yazılmayan
Çıkartmaya çalışsam, çıkmayan.
Tutsan ellerimden savursan rüzgârlara
Saçlarım savrulsa
İnse bağrıma fırtınalar der miyim hiç ah?
Sen bir mahşer yerindeki yalnızlık
Bir kuytudaki çokluksun
Yüreğimin içinde…
Kaçsam senle başka, başka diyarlara
Dayansam kapılara
Kırılsa tüm kapalı kilitler
Yürekler firar etse başka yerlere
Sürüklense nehirlerde hüzünler
Boğulmasa hiçbiri tutsan ellerimi
Yürüsek sabaha yakın yerlere kadar…
Bir kuytuda yorulsak
Birazcıkta sarılsak
Sen ve beni bırakıp
Artık biz olsak…

7 Eylül 2013