senlebeN Şiiri - Atilla Şabudak

yağmur yağıyor sabahtan...aylardan nisan..
nasıl kavruk içim bir bilsen
saçlarının ucundaki rüzgara tutunduğum insan...

bol karlı bir kıştı
hani yolların kapandığı..
ama umutlarımızın kapanmadığı bir kış....

herşeyi marta ertelemiştim ben,
ki
daha kaç mart geçti hesaplamadım üzerinden..

hayatımızdaki
kimi eğrileri doğrultmak için
biraz da biz eğildik senleben..
en fazla biz kanadık...yani senleben...

halicin ucuna kağıttan kayıklar yolluyordum ben..
sen akşamlarıevine varıyordun....yine ben..

her mon-şe den biriydin,
belki en fazlasıydın sen..
paçamdaki bir eldin
uçurumun ucundayken ben..

zümrüt yeşili ve
yakışıklı prens masalları varken sende,
belki
biraz da külkedisiydin
gerçek hayatta bulamadığın dostu,
sahte saraylarda
arıyordun sen...

en güzel cümleyi de sen kurmuştun
en güzel kadını da sen çizmiştin:
'denizinküçücükelleriniyüreğinesaplıyabilecekbirkadın',

oysa
hiçbir deniz anası
göründüğü kadar saydam değil...
kuşüzümlerimizi dökmüştük ceplerimizden..
bilyalılara da beraber binmiştik...

ve
en güzeli
mon-şe
kelebeklerin ömründen
daha da uzundu hayat...

sen her zaman sıcaktın
karlı ve soğuk bir kıştı.
ben hayalden
kağıt kayıklarla
halicin ucuna varıyordum...

bazen de
bakışlarımız
aynı anda düşüyordu
kızkulesine....

benfenahaldesenolmuştum
senselolupbenisularınakatmıştın..

y o k s u n y a!
halaçoküşüyorum.................