Senle Şereflendik Şiiri - Esra İkizler

Bir nur yaratıldı, ta baştan.
Rahmet rahmet insan yağdı, arza
Kimi çiçekli kırlarda dolaştı.
Kimi ateşten gömlek giydi.
Ve sen bir gece ansızın,
Kapısını çaldın dünyanın.
Senin şerefine, gökte bir yıldız doğdu.
Herşey utandı,yapılanlara pişman
Hicapkar söndü,bin yıllık ateş
Sana sevinçle, ondört sutun geldi secdeye
Arzda bir şenlik bir neşe,
Hak artık yerini bulacak diye.
Kızlar dua dua şükür ettiler yaratana
Toprak,artık diri diri örtmeyecekti üstlerini,
Ya insan insana kölelik,
Akıtılan onca halife kanı,
Bütün insanlar yeryüzünün halifesiydi artık.
Kör gözleriyle küfür şaşkındı;
Anlayamadı karanlığın aydınlanmasını.
Nur, kıyamete kadar
Aydınlatacak, hakka susamış gönülleri
Herşey ona koşacak,küfürden başka
Bulut güneşe inat gölgeledi Onu,
Bereket bereket koştu kırlar ayağına,
Süte durdu kısır koyunlar,
Ayrılığına inledi kütük,
Bir de gönülleri hakka koşanlar bildi kıymetini,
Çok şey kaçırdı ebu cehiller.
O yürüdü, eğri yollar düz oldu.
Arz yaratıldığından bu yana,
Görmemişti, böyle bir şeref.
Ve bir gün hüzün kapıyı çaldı,
Gitme vakti sonsuzluğa.
Geçtin, her yaratılmış fani gibi,
Bize, Sonsuz Nurunu bırakarak,
Bize insanlığı, Allah ı anlatarak,
Kıyamette bize sahip çıkarak
Bu seyirgahta noktayı koyarak gittin.
Biz kaldık, ta on dört asır sonra garip
Sana tabi doğduk anamızdan.
Çok şükür ve yine seni,
Rehber ederek gideriz sonsuzluğa...
Seni görmedik, seni duymadık,
O şeref bize verilmedi.
Olsun! bize kokun,kıtalar,
Yüzyıllar dolaşan Nurun yeter.
Ashabın gibi olamayız, eksiklerimiz çok...
Yinede, senin ümmetin olma şerefi bize yeter
Gönüllerimizi Hak'sız ve Sen siz bırakmasın Yaratan,
Karanlık gecelere dönmesin dünyamız,
Kalmasın nurun girmediği gönül,
Cennet bağlarına uzanan yol olsun arz.
Ve senin olalım; ümmetin ümmetin ümmetin...