Senle Sensiz Şiiri - Ayşe Gönül

Yine senle sensiz karanlıktayım,
Kara bulutlar sarmış her yanımı,
Göz pınarlarım gibi gök delinmiş,
Sensizliğe ağlar duymuş gibi beni.

Yine senle sensiz sokaklardayım,
Düşünce karışık,duygular yoğun,
Gideceğim yer çıkmaza girmiş,
Yollar bile intikam alır şimdi.

Yine senle sensiz gökteki güneş,
Işığı saklar olmuş bulutlarla eş,
İntikam alır gibi yüzü asık hep
Sensizliğe sönmüş parlayan güneş.

Yine senle sensiz bulutlar şimdi,
Gök gürlüyor içimdeki fırtına gibi,
Gözlerim ağlıyor onlar isyanda şimdi,
Sensizliğe bir ben yanarım bir ben şimdi.

Yine senle sensiz bu patika yol,
İnsanlar alaylı anlamış gibi,
Herkes koluna takmış gidiyor,
Bir ben yalnızım bir ben şimdi.

Yine senle sensiz bu yatak şimdi,
Sıcacık evde esinti var gibi,
Terlesem de boş yansam da boş,
Sensizlikle bu beden ısınmıyor şimdi.

Yine senle sensiz geçiyor hayat,
Keşkeler seni getirmez geri,
Pişmanlık çok geç isyanlar yersiz,
Sensizliğe yanarım yanarım şimdi.