Senle konuşmuş annem

“Yüzümde yorgun sürgünlerin izleri vardı

Bir karanfil kokusu yürüdü kirpiklerinden

Dudaklarına doğru

İçimdeki yangın büyüdü

Hüzünlü gecelerimi bitirdiğin yerde

Güneşi size versinler

Sevdam bana yeter

Anne(Bak deli oğluna)

En çok sabretmeyi öğrendim

En çok öldürür bu sevda beni”

Söyle

Deki anne

Yaşadı

Ve bir kez tutuldu

Mangaldı

Yüreği bir sevda korunu alazlayan

Konuşamadım son günlerinde

Ama okudular tek tek ben bilirim

Hiç taşımadı bir sevdayı bu kadar-yoğun

Bana yaşıyorum dememişti

Gözleri böyle gülmemişti

Hele sevdalara düştüğünü hiç,bir zaman-söylememişti

Son günlerde görememiştim de kendini

O hep yazardı

Ama hiç boyamamıştı gökyüzünü bu kadar maviye

Harf harf

Hece hece

Bir hüznü içtiğini

Bir sevdaya düştüğünü

İlk defa söylüyordu bana

Bu sevda az gelmemeli çocuğuma

Hele geç kalmamalı hiç

O; Dur güzelim

Yüzüne dokunacağım bu kör Eylül sonu karanlığında dememişti

Bu kadar sevmemişti…