Sen hiç bir gün kalktığında kocaman yatakta yalnız uyandığın için ağladın mı?
Sen hiç arayacak kimseyi bulamadığın için kederlendin mi?
Sen hiç…
Peki sen hiç kendini yargıladın mı, hayatı sorguladın mı, dünyanın dengesini çözmeye çalıştın mı?
Sen hiç neden dünya dönüyor diye kızdın mı,
Zamanın durmasını istedin mi,
Zamanı geriye almak istedin mi,
Zamanın ne kadar hızlı geçtiğini,
Sen hiç…
Neden varolduğun için mutsuz oldun mu peki?
Ben bu sıralar çok dinliyorum kendimi,
Seni seven tarafımı sorguluyorum.
Seni seven tarafımı hiç unutmadım.
Unutturmadım.
Kinde besledim sana karşı
Sevgide.
Ben…
Ben yalnızca seni sevdim, senden nefret ettim.
Sevgimin fazla olmasıydı nefretimin bu kadar aşırıya kaçmasının.
Şimdi ben yalnızım biliyorsun,
Bırakıp gidiyorsun beni
Tek kelime edemiyorum.
Neden diye sormaktan vazgeç bana!
Ben kör, dilsiz ve sağırım unuttun mu?
Benim görmek gibi, konuşmak gibi ve duymak gibi lükslerim yok…
SAYGILARIMLA…
17/07/2010 02:00
Kayıt Tarihi : 31.1.2011 15:59:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!