Senle Ben Biz Olur Muyduk?

ilk bilmiyorum demiştim senin ne olduğun sorusuna
bilmiyorum...
bu bir cevap değildi beklentilerin adına
ilk senden duydum o muammanın baş vezirini yani belki!
belki söylemek istemiyorsun ama... diye direnişini
sonra sessizce bir tebessüm aralığına iliştirdiğin o davetsiz gidişini
ilk o an döküldü dudaklarımdan kaygılı hislerim
o kuşkularla bezeli belkilerim
belki konuşturmak içindi tüm sözlerin? !
benim o en çaresiz sığınağım; ama ben bilmiyorum
bilinmezlikler içine koca belkileri alıp ama'larla beni sarmalarken
anlamıştım bir akşam karası uzaklığını
kendi kendime o ilk itirafımı;
ama ben bilmiyordum gidişinin benim için ne olduğunu,
ama ben bilseydim böyle olacağını...ben...be...n
o karanlığın çıkmaz bir yol olduğunu,
içine düştüğüm karmaşalar diyarındaki kargaşalarda bulduğumda anlamıştım neleri ertelememem gerektiğini...
son sözlerini anımsardım korka korka
kendime bile itiraf edemediğim harflerin tüm ezikliğini an be an yaşaya yaşaya
kulaklarımdaydı ' dönmeyebilirim' deyişin...
kendimle savaşıyordu bütün belkiler, acabalar
ya dönmese? ! acaba mümkün mü? belki beni denedi? !
ama ya gerçekse? !
ve ile içimdekileri biraraya getirmek o an ne kadar zordu
amalar ise başucumdaydı
sen benden kararlıyken, benim sayısız belkilerim yoldaydı
ama gittin
ama ben bilmiyordum
ama ben ertelemek istememiştim aslında
ama ben gidebileceğine hiç ihtimal vermemişim oysa
içimde yeni yeni tanınmadık hislerle karşılaşıyordum...
bir yere dokundukça sızlıyordu her yanım
dokundukça derinlere
inliyordu ruhumun en küçük zerresi bile keşke diye...
ama bugün bilmezken ben belki yarın sen gelirdin
KEŞKE hiç gitmeseydin! ! !
KEŞKE ben ta en başından seni ne çok sevdiğimi bilseydim
KEŞKE ben sana dair hiçbir şeyi dönüşüne ertelemeseydim...
KEŞKE benden duymak istediğin o son sözü
amasız, belkisiz, sorgusuz sualsiz diyebilseydim
GİTME ben aslında
SEN gitme aslında ben seni seviyorum diyebilseydim
KEŞKE ben sana döndüğünde senin için bıraktığın yerdeyim
ben de seninle gittiğin her yerdeyim diyebilseydim ve sen benden hiç gitmeseydin...
ama ben diyemedim, sen de gitmek zorundaydın
ben erteledikçe sen zamana sarıldın
biz hep sen ve ben olarak ertelendik
ve hiç biz olamadık...
çünkü ben AMAlarımı BELKİlerimle erteledim; şimdilerde hepsi KEŞKElerim
KEŞKE sana GİTME, KAL demediğim için sonradan KEŞKE demeseydim VE sen hiç bırakmasaydın
BİZ hiç ERTELENMESEYDİK...
biz ertelediklerimizin hangi harfleri arasında kaybolduk? ertelediklerimiz bizi nerede ne zaman bekliyor? bekliyor mu dersin? ? ?
ama bilmiyorum... acaba sonra? belki yarın...KEŞKE...dün de bugün burda olsaydı...
o zaman senle ben BİZ olur muyduk? ? ?