Senitizm Şiiri - Tolga Baş

Bu sentezin söyleyişi
söve gerilmiş duvarlara fısıldayan sırlardan kalmadır …

Bir miligramlık aşk duası
damarlarımda dolaşıyor
kalbimin vücuduma yükü
tanrının çocuğu olduğum
varsayımlarımı öldürüyor

yalpaladıkça avuçlarım
gecenin ortası gibi karartı
yalpaladıkça karaciğerim
bir savaş katarı kadar ağır
komuta merkezi yıkılmış
duvarlar hücre, aslı yok
duvarlar yetişkin, müttefik

yenilmişliğimin bayrağı
ağır solgun yüzüm renkli
sancağın ucunda yaşım
unuttum yas zamanlarımı
unuttum ya vatan hainiyim

ganimetlerimi hiç gizlemedim
gözyaşlarım zengin bir Mısırlı
içime dair istiyor çürümüş gök
prematüre diyorum toprak
çölde köke elverişsizdir tutunmak

parmaklarımı kesiyor istasyon
yine de yazabiliyorum yürümeyi
demir eksikliği yanımda raylar
hançer de olabilir yenilirdim
sırtımdan öperdi melekler
dudaklarım zehri emmeye kayıp
bir vagon çıplak insan kokusu
bir vagon terk edilmiş yürümeye

kar beklediğim kış soğuk bir köle
küllerini kusuyor ben sevişmeden
sen dedikçe diyemiyorum hali
sensiz kirleniyorum özgürlüğe
tel örgülerin ardında bir orman…