Seninleyken Şiiri - Emin Vural

Denize kıyısı olan bir şehir gibi
Dalgalı,canlı,neşelisin
Herkesin yüzü
Senin sahilinde bırakır
En güzel gülüşlerini
Sen bu kadar ihtiyaçken
Temmuz sıcağında
Ben güneşi gören kar gibi
Sensiz ve sessizim
Cenaze evi sessizliğini taşıyorum
Ölenin kim olduğu ve Nasıl öldüğü
Umrumda bile değil
Kocaman bir dağ gibi sırtım
Sensiz yaşamak kamburlaştırıyor
Heybeme bir acı daha atıyorum
Kaç tane ağaç el ele dizilir de
Söndürür ateşimi
Şifalı sülük emse kalbimi
Diner mi sensizliğim
Oysa ben seninleyken
Bayram arifesindeki çocuklar gibiyim
En köklü sinirlerim bile
Hazır ola geçerdi gözlerinin irisinde
Senleyken
Ağzından çıkacak bir söz için
Sonuna kadar açardım üzengilerimi
Tüm organlarım senden gelecek bir tepki için
Her şeyi kenara atıp çiçek olurlardı
Seninleyken bir anlamı vardı yaşamanın
Şimdi hangi dağın ardında saklanıyorsun
Ben ise her gün
Belki teninin kokusu ilişir burnuma diye
Dağlara çıkıp bol bol nefes alıyorum
Senin kokunu getirmeyen oksijen
Zehirler oldu bedenimi
Haydi dik şu yüreğime
Ardıçları,çamları,çınarları da
Anlamlandır çektiğim her nefesi.