Seninle ve Sensiz Şiiri - Ömer Altunbaş

Düştüm ana
Kaldıran da olmadı, tutan da
Sen nerdesin
Seksen gün önce bıraktın
Suç hangimizde
Bırakıp gidende mi
Yoksa dur diyemeyen de mi

Oysa ne güzeldi
Dertlerimin o güzel yüreğindeki tesellisi
Ve her gülüşündeki gizemli sır
Söylesene ana neydi gizemin
Sendeki bu mutluluk
Bensem sakın söyleme
Kendime bile huzur arar oldum
Seninleyken hiç ihtiyaç duymazdım

Düştüm ana
Emekler oldum
Sen de yoksun
Kim elini açıp beklesin yürümemi
Yokuş anne buralar

Beni düşünen bir ben kaldım
Onu da alır oldular
Nankörü düşünmek koydu ana
Kim merdi arayıp bulacak bana

Oysa sen değil miydin doğduğumda
Yolların aydınlandığını gören
Benim büyük adam olacağımı söyleyen
Niye yolumu göremez oldum
Neden küçük insanların büyük oyuncağıyım

Ana oğlun düştü
Ağlayamaz oldu
Burada kimse gülmüyor
Neden mi
İnsanların yürekleri ayaklarında
Bir yürek uğruna kapandım yerlere
Çiğneyene kâr kalıyor
Kansızlık kokuyor bu diyarlar

Sen gökyüzünde sevdin beni
Beni yıldızlara götürdün geceleri
Alıştırdın beni ana yükseklere
Çamur zor geliyor bana
Ve burada yürümek bile zor ana

Hala hisseder misin
Her ağladığımda
O zaman hep aklımdayım desene
Sıkılmadın değil mi ana
Ve duyar mısın merdivenlerde ayak sesimi
Kapıyı açtığında kimi görür oldun
Seksen gündür kim geliyor kapına

Hani yatamazdın ben gelene kadar
Şimdi nasıl uyku tutar seni
Yoksa yatağımda mı daldın yine
Hala kurulu mu yatağım
Gece geç geldiğimde kızardın
Şimdi niye bağırmıyorsun
Gelmeyeli aylar oldu
Anne uykum geldi

Ekmek parası kazanırken kaybettim
Senin sıcaklığını
Kazandığım para ısıtmıyor nefesin kadar
Ve sensiz yediğim lokmalar haram geliyor bana
Göz yaşlarım tuzsuz ana
Sensiz çilenin bile tadı yok burada

Düştüm ana gel kaldır küçük oğlunu ezdirme kansızlara…