Seninle Varım Şiiri - Saadet Yıldırım Ünal

Yüreğimi görmeni isterdim, bir tanem.
Nasıl yandığını,
Anlamında kanadığımı…
Soluklar dinlenir, susturan uykularda.
Başlar, seninle saltanatım.
Yüreğimi çıkarırım yerinden,
Koyarım masanın üstüne.
Koyulurum, en zor işe.

Ayıklarım duygularımı.
Kırgınlık,
Pişmanlık,
Kaygı,
Hepsini söker atarım.
Tartılırım kendime,
Acılarım!
Aşkının yanında
Tüy kadar.

Dert değil,
Küçük yangınlarım.
Bir yana,
Sevdanı koyarım
Usul usul...
Ne ömür yeter taşımaya,
Ne yürek.
Ne çare ki,
Ben yaşadığımı, seninle anlarım.

Temizler ellerim üzerine düşen yaşları,
Düşünden aşınmış yılları.
Ah nazlım,
Gelgitlerimde nasıl da hırpalanmış,
Yaralanmışsın.

Düşer gözlerimden üstüne
Sana kıyamayışlarım.
Ellerim ağlar, kendime kızarım.

Ne çıkar yanmışsam sana!
İnsan, dik durmalı
Bir yaşama, bir de sana
Sevdalıysa.
Bu aşksa da,
Sevdaysa da,
Karaysa da
Ben,
Seninle Varım...