Seninle Uyanır Mevsimlerim

Gelip yapışınca gözlerime gözlerin,
Değince sesime sesin,
Savrulur solgun yaprakları düş bahçemin.
Uyanır seninle kış uykusundan mevsimlerim.
İşte o an dokunur mevsimlerime baharın her cemresi,
Düşer ümitsizliğin son kalesi.
Sona erer uzun ve soğuk karakışlar,
Biter üşümüşlüğün soğuk nefesi.
Albatroslar daha sevinçli döner uzak memleketlerden,
Döner de bitirir uzaklığa elvedasız göçleri,
Kavuşur mevsim bahara,
Dayanır uçurtmalar en uzak buluta.
Ulaşır gök güvercinler yuvaya,
Varır yelkovan kuşları sılaya.
O zaman dağılır bu sis ve pus.
Doğar gün ışığı yüzyıllar sonra şafaklarıma
Dolar aydınlığı bütün sokaklarıma.
Dolar da uyandırır içimdeki binbir çiçekleri,
Uyandırır dilimdeki sana dair sözcükleri.