Seninle Sensiz Şiiri - Hasan Hüseyin Özer 2

Şimdi sen yoksun, buralar çok değişti,
Seni sormaz oldular bana.
Her şeyden çok koyan da buydu.
Yalnız yürüdüm evin yolunu,
Bana bıraktığın, koca bir boşluktu.
Senden sonra, tökezledim o yolda,
Aksadı sürekli adımlarım.
Geri gitmek istedim çoğu zaman,
Belki orada kalmışsındır diye.
Oysa,
Gitmişsin sen, bensiz, benden önce.
Olabildiğince az zikrediyorum adını,
Lakin seni olabildiğince sık düşünüyorum.
Sen olsan her şey farklı olurdu,
En azından ben bu düşüncedeyim.
Gelip anlatıyorum sana duyuyor musun?
Bilmiyorum ama ben seni duymuyorum.
Olsun, yanına gelene kadar anlatırım ben sana,
Geldiğimde; eski günlerdeki gibi,
Yine yan yana yürürüz.
Senden sonra çok şey değişti,
Gelsen bilemezsin, görsen sevinirsin.
Heves ettiğin ne varsa geldi,
Sen gittin, onlar, bana seni hatırlattı.
Beni sana benzettiler sıklıkla,
Dünyada beni bu kadar karşılıksız seven,
Birçok şeye ilk merhabamı verdiğim arkadaşıma.
Gurur duydum tabii ki,
Ustasına benzemek,
Nasip olmaz öyle her çırağa.
Ustam, en iyi arkadaşım, dedem,
İki yaş büyüdüm senden sonra,
Sekiz koca mevsim geçti.
Saçlarımı kestim sonunda,
Adama döndüm anlayacağın.
Senin gibi olmak için,
Söz verdim kendime.
Elimden geldiğince sözümde duruyorum.
Ben Hacı Hasan’ın küçük torunuyum,
O muzip, yaramaz çocuğum.
Elbet soran olacak kim bu Hacı Hasan,
Gördüğüm ilk ölü ve en ölümsüz adam.
Çok özledik ondan sonra onu,
Selam üzerine olsun.