yirmi dört mart iki bin üç, İstanbul.
Duvarlar var zihnimde
Yorgun ruhum sürüklenir sessizce
Gönlümdeki engin denizde
Boğuluyor sesim duygularımla birlikte
Bilmiyorum daha kaç gün batacak
Gözlerim ufukta çaresizce arar benliğimi
Dönülmez akşamın ufkundayız.Vakit çok geç;
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Devamını Oku
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta