Seninle Öleceğim Şiiri - Beyhan Oral Bayram

Ben
Senin beni sevmenle büyüdüm
Ellerimi tutuşunla kanım ısındı
Gözlerimi dünyaya bana bakışınla açtım
Bedenimin en sığ köşelerindeki çırpınışı seninle hissettim
Ben
Senin sınıf arkadaşım oluşunu bile sevmiştim
Bir gölge gibi önümde arkamda gezmene alışkınım
Ben
Okul koridorlarında kaçamak sarılışlarınla
Sınıf köşesindeki acemi öpüşlerimizle
Öğle araları birbirimize yedirdiğimiz köfte ekmeklerle büyüdüm
Her günün sabahını zor ettiğim günlerde
Yolda karşılaşırım ümidiyle okula giderdim
Ben
Seninle yolda beraber yürümenin tadına vararak
Pazar günleri
Yağmurda soğukta da olsa
Kollarının arasında ısınarak büyüdüm
Derslerden kaçarak kantinde oturduğumuz günlerde
Seni severek büyüdüm
Her ayın 13 ünde getirdiğin güllerle
Senin nefesinle ilginle
Güler yüzün tatlı dilinle büyüdüm
Ben
13 Kasım 1992 den bugüne kadar senin sevginle büyüdüm
Sonra
Çocukluğuma geri dönmek istediğim günler geldi
Kollarının arasında tekrar büyümeyi hayal ettiğim günler
K_D yollarından hasreti çiğneyerek geçtik zaman zaman
Ama yetmedi.
Arkasından öldüren bir hasret geldi ki sorma gitsin
Artık büyümüştüm.
Kendi ayaklarımın üstünde durmaya çalıştığım
Ara sıra tökezlenip
Ayakta durmak için güçlü olmayı öğrendiğim yıllar geçirdim.
Sensiz yıllar, zor yıllar.
Bazen geleceği hayal ederek
Çoğu zamanda geçmişi ve seni düşünerek geçirdiğim yıllardı bunlar.
Üç yıl...
Dile kolay gelir söylemesi.
Avunduğum
Geçmişten kalan, gözleri o pırıltıyla yanan resimler
Ve bir de,
Sevgiyle işlenen mektuplardı.
Her gece tuzlu göz kapaklarımın önünde hayalin belirir
Ve bana seni seviyorum derdi.
Uykuları unutmuştum.
Yanan göz bebeklerim sensiz kapanmak bilmez olmuştu.
Alışırsın derdi arkadaşlarım.
Ama alışılmıyormuş be canım.
Ben seninle büyümüştüm ama sensiz yürüdüm.
Yürümeyi de unutmadan
Dön gel, dön gel be gülüm.
Karlı puslu soğuk havalarda,
Demirci’den kalkan Halıkent arabalarına bakardım
Çekip gitmek isterdim buralardan.
Kimsenin olmadığı, hasretin olmadığı,
Yalnızca senin olduğun yerlere gitmek ve hiç dönmemek.
Yaylada kurulmuş,
Soğuğu donduran, sıcağı kavuran,
Açık bir hapishaneydi yaşadığım yer.
Hasretinin canıma tak ettiği günlerde,
Kaçıp yanına gelmek isterdim.
Gidip gelmeler başladıysa da,
Üç dört günlük açık görüşlerdi bunlar.
Arkasından yine karanlık hücreme geri dönerdim.
Hep af çıksın diye beklerdim.
Ama burada af yoktu.
En erken dört yıl sonra azat olacaktım.
Elimi ayağımı bağlayan geleceğimdi.
Öyle böyle geçirdim burada günleri.
Ama ne geçmek!
Yaşadım mı yaşamadım mı bende bilmiyorum.
Bazen küçük sevinçlerle dudaklarım tebessüm ederdi,
Kahkahalarımın arasında buruk bir sancı belirirdi.
Anamın dediği gibi:
‘hey gidi günler hey, neler çektirdi be hayat’
Ben hayatın çilesi içinde
Seninle büyüdüm, sensiz yürüdüm canım.
Ama her şeye rağmen
Seni can gibi sevdim
Yürekten içten,
Martıların özgürlüğü sevdiği gibi sevdim.
Ben seni sevmeyi sevdim.
Eğitim caddesinde hep seninle yürüdüm,
Yemekhanede yediğim bir lokma ekmek seninle geçti boğazımdan.
Gece yarılarında
Yurt bahçesindeki tipide,
Savrulan kar örtüsündeki kaybolan ayak izlerimde,
Geride bıraktığım ve yeniden başladığım sendin
Sen her şeydin her şeyimdin.
Seni hiç kendimden ayrı düşünmedim ki.
Çünkü sen bendin.
Her noktanı, her zerreni bildim.
Her şeyini sevdim.
Şimdi hasretin son fırtını çekerken,
Kollarının arasında olmayı istediğim bir an,
Çıkıp geleceğim.
Ve
Dudaklarının arasında kaybolurken,
Seni sevdiğimi söyleyeceğim.
Seninle büyüdüm,
Sensiz yürüdüm,
Ama seninle öleceğim canım.
SENİNLE ÖLECEĞİM.....