Seninle Ögrendim Şiiri - Bahar Baydan

SENİNLE ÖĞRENDİM

Hiç çocuk olmamışım ben
Hiç büyümemişim sanki
Başımı alıp gitmemişim uzaklara
Çamura batmamış ayaklarım yarı balçık sokaklarda
Hiç kirlenememiş elim yüzüm
Yıkamamışım bedenimi bir kazan suyla
Hiç karışmamış entarim çayır çimen kokusuna
Koklamamışım biri çiçeği tozuna bulanarak burnuma
Batmamış kanatmamış dikeni ellerimi
Koşmamışım bir at arabasının peşinden umarsızca
Bilmemişim sokak kedisinin damlarda neden gezdiğini
Mesela bilmiyorum ilk dondurmayı ne zaman yediğimi
Anlamamışım bir sarhoşa nara attıran şeyi
Camilerden yükselen ezanlarla içimin ürperişini
Neden üşüdüğümü neden örtündüğümü
Bir ev bir çatı bir ocak bir sofranın aslında neye benzediğini
Issız sokaklarda kükürt kokusuyla yürümenin zevkini
Neden dedemin tütünü babamin anasonu
anne deyince de hep sabun aklıma geldiğini
Kardeşime neden küstüğümü ve ne hissettiğimi
İlk kimi incittiğimi ve kime neden incindiğimi
Gözyaşının tadını nasıl öğrendiğimi
Ya da ilk ne zaman nasıl ve neden sevdiğimi
Hiç bilmemişim duyguların birbirine nasıl hızla geçtiğini
Gülerken ağlamayı ağlarken gülebilmeyi
Şimdi biliyorum anladım hissettim gördüm
Seninle çocuk oldum seninle büyüdüm
Hayat denen şeye seninle yüzsürdüm
Koştum düştüm kanadı dizlerim ağlamayı öğrendim
Seninle Kirlendi ellerim seninle temizlendim
Seninle üşüdüm seninle örtündüm
Bir çiçeğin kokusunu bir diken batığını
O at bir sevdaydı bende, o nal sesleri
Bir sevdanın peşinden amansızca koşmak gibi sen kıyama durunca öğrendim
Bu ezanların beş vakit kime seslendiğini
Eve çatı dendiğini o çatıdaki kedinin derdini
Ocakta kaynayan aşı ,o aşın tadını seninle sevdim
Sevmeyi sevmenin telaşını uğraşıyla
Yalnızlığı sofradaki tabak sayısıyla
Üzülmeyi ağlarken barışmayı affedince bildim
Seni tanıyınca anladım seni sevince
Aşkın Sarhoşu anason, efkarı tütün
Seninle yürürken sokaklar hep is kokarmış