Seninle Kan Yuttum Şiiri - Sadık Korç

Alışkın değildim hiçbir zaman,
Bir vedanın kalpte yankı bırakan sessizliğine.
Terk ettiğin o günden bu yana,
Asılı kaldım o sokak köşesindeki çukurda,
Geçmişin gölgesinde, unutulmuş bir hatıra gibi.

"Her şey bir gün biter" derlerdi.
İnanmazdım.
Ama o gün geldiğinde,
Anladım aşkının sadece bir yalan olduğunu
İçime işleyen, suskun bir yalan.

Evet, sen de bıraktın.
Yalan yok; ben de kandım, hem de çok.
Bir zamanlar umutla yolunu beklerdim,
Arife günü çekip giden arabalara bakarken.
Affet diyemem sana artık,
Kararlar senin, yollar senin.

Bir vakit bana aittin
Sen hatırlamasan da,
Unutmaya çalışsan da,
Her şeyi yapıp da kendi gururundan caymasan da,

Anlat şimdi sevgili:
Hangi rüzgâr savurdu bizi bu kadar uzağa?
Ben, hayali bir kahramanın
Gün yüzüne çıkmasını bekleyen çocuk gibi
Yıllarca bekledim seni.
Sen başkalarının gözlerinde gezerken,
Ben seninle kan yuttum sessizce.

Salise salise dizdim seni tespihime,
Her boncuğunda adını fısıldadım,
Çıkmadın aklımdan bir an bile.
Oysa ölmesi gerekirdi sana olan sevgimin...
Ama parçalanarak çoğaldı,
Zerrem bile seninle atıyor hâlâ.
Senin bir zerrene muhtaçken.
Sen parçaladın elindeki kalemle,
Beni, sana anlatmaya çalışan o yorgun satırları.

Bana ne kaldı senden geriye?
Bilemiyorum.
Ama hayalimdeki en güzel köşede,
Bir cennet kurdun kendine
Benim kalbimin tam merkezinde.
Bedenimden söküp çıkardığın o aşk masalını,
Ellerinden tuttuğumda hissetmiştim:
Bu bir rüyaydı, çıkmadığın bir düş.

Hatırlıyor musun sevgili?
Elbisenin zarafetiyle büyülüydü her halin,
Nazlı mı nazlı bir bakışın vardı
Bir kalbi baştan sona yazıya döken.
Ve o anda anladım:
Bazı sevgiler, sadece kalpte kalır.
Bazı vedalar, sadece gözlerde susar.

Cam kırıkları gibi dağıldım gidişinle,
Esintin bile sızlatıyor kalbimin derin yerlerini.
Ruhumda yankılanıyor adının sessiz harfleri,
Ellerini tutamadığım her an eksiliyor içimde dünya,
Nasıl sustuysam içimde sana dair her şeye, öylece sustum hayata da.