Seninle Hukumuz Vardı Şiiri - Metin Bektaş

Şimdi biz seninle bir şiirin
son mısralarındayız
içimizdeki yaşama çığlığı
bilinmez inceliklerle örülen
ümidi ve şefkati teselli etmiyor artık
halbuki
ne çok severdim seni
güneşleri tutup gerdanına gül diye
takasım gelirdi
şiirlerden demetler tutuşturasım gelirdi
ince ve uzun parmaklarına
sen hayatın ruhuydun,
daha kutsaldın ölümden
ve seninle hukukumuz vardı
unuttun

bana başkaldırmayı öğreten
dudaklarından
hicranı içtim yıllarca teselli diye
bir deprem yalnızlığında unuttum
var olmanın serseri sarhoşluğunu
ve ben yalnız,
yapayalnız konuşurken bile
hep
seni dinledim

seninle hukukumuz vardı
unuttun

bir şeyler söyle şimdi bana
hiç duymadığım bir şeyler
bir iç ateşi gibi sarsın içimi kelimelerin
ve anlasın tutkuların deliceliğini
tutkularca kahraman ruhum

bu dönülmez yokuşu
aşmak düşer artık bize
sabretmek düşer vakur ve özgece
aşkı ak hüzünlerle yaşamak düşer
ve tutsak etmek düşer gözbebeklerimi
can çekişen umutlarımın başucunda

ihanete meyilli yüreklerde
erdemler yaşamaz gülüm
ritmi bozuktur
var oluşa yürümeyen ayakların
akıp gider susuzluklar ormanına
bütün Allahsızlıklar
ve dönüşü olmaz geriye merhametsizliklerin

Sen ey sevgili
önce sevgiye yönelmelisin
bitirmelisin kendinle kavgalarını,
özge bir hayatın tuzaksız şefkatleriyle
yıldızları,gecelere bırakmalısın
öğrenmelisin
kırılan gönüllere gönül kanı ödemeyi
ve
suya yazılmış bile olsa hukukumuz
asla
ama asla
unutmamalısın
unutmamalısın...