Seninle El Eleydik Ama Yorulduk Artık

Ben ah etmedim sana,
Yoksa tutardı ahım,
Beni perişan eden, sensin,
Buna rağmen hicranıma,
Ruhumun merhameti el vermiyor;
Ama ben direniyorum,
Yoksa bir yüz karası olabilirdin,
Sokaklara çıkmazadın, alay edelerdi dostların,
Başta Kemankeşin her bakışı Osmanlıca müstehzi,
Bu acıları yarattın . Kim diye sorma,
Seninle bir hayat olmayacağını bile bile ,
Çimenlere pınar oldu gözyaşlarm.
Hangisindeyim azabın?,Tarifim yok,
Zannetme kara talihin kara yüzü,
Ben azabın hangisindeyim,
Tüm acıların kaynağı sensin,
Benimsediklerinde el izlerin var.
Ben sabah doğsun istiyorum, güneşi bulutsuz semada,
Neden her sabah kurşuni bir bulutla örtünür gökyüzü?
Çekilsin güneşin önünden, istemem semada bulutları
Sanki avizeler tozlu raflara bırakılmış,
Çok eski çağlardan kalma firuzeler var,
Alfa sevgilimdin sen bir zamanlar,
Ben doğsun istiyorum geceleri ay,
Bembeyaz bir yar gibi çıkagelsin dolunay,
Fakat kaç gün oldu, çoban yıldızını nerde bıraktık?
Ben sana kavuşmanın yolundayım,
Ben sendeyim gece gündüz demeden,
Ay, yıllar ve bir ömür demeden,
Böyle vardığım diyar yürümekle,
Seninle dünya yüzeyi dikensiz alan,
Seninle her yerde el eleydik ama,
Bir yere oturalım yorulduk artık.

Enver Ünver