Seninle Doyasıya,Hiç Yaşamadım ki.

Merak etmişler,
Soruyorlar bana,
Şiirlerimi okuyanlar,
Ölümle arkadaş,
Olunur mu? Diye,
Evet dedim.Olunurmuş,
Anlatayım size de.

Yıllardır ben ölümle,
Kol kola dolanmış,
Hatta can yoldaşı olmuşum,
Öğrencilik yıllarımda,
Hani altmış sekiz kuşağı,
Demokrasi,hak,özgürlük,
Diyerek sokaklarda,
Avaz,avaz bağırırdık ya,
O günlerde Amerika,CİA,
Bizi yok etmeye karar vermiş.
Bizde gençliğimizin aculluğuyla,
Elimize tutuşturulan silahlarla,
Pülümürde,Tendürekte,Ankara’larda,
Oyun oynar gibi,çocukça,
Devrim yapmayı düşlerdik,
İşte ben daha o zamandan,
Ölüm denen ceberrutla,
Farkında olmadan,
Dostluğu epey ilerletmişim,
O yüzden ölüm bana,
Hiç soğuk gelmez,
Kol kola dolaşırız onunla.
Şöyle bakınca biraz geriye,
Ölümle arkadaş olmamızın,
Neden kolay olduğunu anladım.

Ama şimdi ölüm benimle,
Oyun falan oynamıyor da,
Ha bire çağırıyor yanına,
Dur bekle biraz diyorum,
Desem de,olmaz diyor bana,
Hani dosttuk? Arkadaştık?
Seninle yıllar boyunca?
Doğru diyor,ama sana,
Hiç dokunmadım yıllarca,
Şimdi gel kollarıma,
Diye beni çağırıyor amma,
Ben daha seni bile doyasıya,
Yaşamadım ki.
Seninle şöyle uzun uzadıya,
Bir gün olsun yaşasam da,
Vallahi ondan sonra,
Seninle geçen bir günün hatırına,
Bırakacağım kendimi,
Ölüm denen o ceberut,
Arkadaşın kollarına.