SENİNLE DÖRT MEVSİM Şiiri - Cem Uçar

Sarı saçlı güzel, yüzüne gözüne hayran olduğum yine tek taraflı sevdiğim. Erişilmezliğin beni sana daha da çok aşık ediyor. Ne diyeyim sana hayatımda hiçbir şeyden yanılmadığımı hatırlatın bana, tekrar inandırdım. Asla benim olamayacağını asla bana gelmeyeceğini. Biliyordum ve bile bile de seni seviyorum. Garip değil mi, ama gerçek :

Denizin karşısında bir bankta oturuyorduk. Beraber seyrediyorduk dünyayı. Sen bana şarkılar söylüyordun. Başını omzuma dayayıp beni sevdiğini anlatıyordum namelerde. En güzel aşk şarkılarıydı bana mırıldandığın dizeler. Bense ipeklerden sırmalardan güzel saçlarını okşuyordum korkarak. Sonra birden bire lodos başladı bizi ayırmak istercesine ama korkmuyordum çünkü sen, o estikçe daha sıkı sarılıyordum bana ben ise yüzünü kapatmıştım rüzgarın şarapnel gibi fırlattığı toz zerreciklerinden korumak için seni üzerindeki mavi yağmurluğu benimle paylaşmak istedin ama ben sana kıyamadım. Üzerimize yağan yağmur umutlarımızı yeşertiyor ümitsizliklerimizi ise selinde boğuyordu. Ama yağmurunda haddini bilmesi gerekirdi. Ben sana kıyamayıp seni okşamıyorum o kadar. Deniz ise bu arada coşmuştu. O sıralarda değme orkestralara taş çıkartacak gibiydi. Balıklar halay çekiyordu bizi kutluyorlardı. Denizdeki köpüklerdi davetiyelerimiz. Ama uzun sürmedi. Ardından kar bastırdı. Ama sen bana “sıcak oldu” diyordun. İlk defa inanmadım sana kıyamadığım için. Arkamı döndüğümde bir kardan adam vardı. Sen bana “umutlarımız yaptı onu” dediğinde beni gerçekten sevdiğini bir kez daha anladım. Evet oldu buldum beni seven birisini gerçekten biliyordum. Hey duysun herkes onda beni seviyor diye haykırmak gelse de içimden yapamadım. Her şeye rağmen güzeldi böyle olduğunu bilmek. Daha sonra kafamı kaldırdım yağan karlara karşı. Birde ne göreyim; ışığa aydınlığa, sıcaklığa gebe bir güneş bize el sallıyordu. Bunu kutlamak için sana koca bir çelenk alacak paramın olmaması beni kalbimden yaraladı. Ancak sen bana bir demet yaseminin, bir buket papatyanın her şeyden daha iyi ve değerli olacağını anlattın. Bütün bu zaman içinde yorulduğunu düşünen bir grup serçe martılarla beraber bize şarkı söylemeye başladılar. Ne güzeldi. Mis gibi çiçek kokuları bizi yeniden çok daha büyük sevinçlere götürüyordu. İçlerinden birisi senin saçlarına gelinlik rengi bir papatya taktı. Falında hep “seviyo” çıkan. Bu sırada güneş parlıyordu tepemizde artık iyiden iyiye terlemeye başlayacakken tam; sevgilim bizim içimizi ısıtmaya yeten sevgimiz bizi rahatlatmaya da yeter dedim. Her zaman beni rahatlattığın gibi şimdi de kurtardın beni sıkıntıdan. Sence hep öyle olması gerektiği için. Evet dedi vapurun sireni kalkın artık sahil sizi bekliyor, denizi, martısı, kumu, balığı... Sen önce başını kaldırdın omzumdan ve sonra ben.............

Bir siyah ceketli adam omzumdan dürttü ve saati sordu bana ona saat aşkı gösteriyor gönlümde, yüzünde ise ağlama vaktine tam bir damla var dedim.

Ve anladım ki neşe ve sevinç duyduğum sen değildin, bana aşk şarkıları söyleyen başını omzuma koyan sen değildin. Rüzgardı o.

23.05.2000 16:52:20 o wbs s