Seninle Büyüdüm Şiiri - Mine Yılmaz Sevinç

Ben seninle büyüdüm,
Ben küçük bir çocuktum sevgilim seni sevdiğim zamanlar,
İyi ki aldatmışsın beni,
İyi ki kalbimi vurmuşsun duvardan duvara,
İyi ki çiğnemişsin gururumu...
Ben şimdi eski ben değilim,
Ben seninle büyüdüm.
Öyle büyüdüm ki,
Bırakamadığım herşeyi bırakabilirim,
Kalkamadığım bütün masalardan elimi masaya vurarak kalkabilirim,
Gidemediğim bütün yollara korkusuzca gidebilirim,
Göz göz yaralanmış olsa da kalbimi iyileştirebilirim,tabiplikte öğrendim sayende,
Bir tuvale en güzel aşk resmini çizemedim belki ama en güzel beni çizebilirim,
Aşk benmişim meğer,
Sen figüran....
Daha neler öğrendim neler,
İyi ki terketmişsin beni bir kaldırımda atılmış enik gibi,
Kaldırım taşları ahh!
Beni senden daha çok sevdiler belki de.
İyi ki gitmişsin,
Sevgilim sen denizler kadar mavi,
Uçsuz bucaksız bir adamdın.
Meğer ne kadar sığmışsın,
Yanılmışım.
Ben seninle büyüdüm,
Büyüttüm içimdeki çocuğu.
Artık ağlamıyor,
Gülmüyor,
Yersiz konuşmuyor,
Büyüdüm ben seninle,
İyi ki aldatmışsın beni.
İyi ki pul resmi kadar değer vermemişsin çok değerlisin derken,
Değerin ne olduğunu çok güzel öğrendim,
İyi ki bir sürü yalanlar söylemişsin, bak nasıl anladım doğru sözler söyleyen insanın kıymetini?
Neyse sevgili var git,
Şarkımın yanına mey,
Meyimin yanına meze olmadan git.
Şiirlerime suç ortağı olmadan,
Kalemim gecenin karanlığına adını yazmadan git.
Değmemiş yüreğin yüreğime öyle say,
Gözlerin gözlerimden okumamış hiçbir şey.
İyi ki terketmişsin beni,
Ben çok büyüdüm seninle.
Öyle büyüdüm ki,
Bir daha çocuk olamam belkide...
Özür dileyecek yüz bulamamak ,
Ne oldu diye soramanın acısını yaşayan taraf olmamanın sevinci bir başka oluyor biliyor musun?

Mine Yılmaz Sevinç
11.Kasım.2022
01:05