Seninle Bir Köyde Döven Sürmüştük

Seninle bir köyde döven sürmüştük,
İncecik bir çubuk elinde senin,
Yorgun köylülere yardım etmiştik
Gülerek üstünde eski dövenin.

Sanki bir yoldaydık bitmek bilmeyen,
Gittikçe uzanan, hiç tükenmeyen,
Bir gün yaşadık ki; hiç eksilmeyen,
En büyük lütfuydu bize evrenin.

Buğday serpilmişti yollarımıza,
Bereket dolmuştu ellerimize,
Nasıl sarılmuıştık birbirimize,
Farkında değildik koca çevrenin.

Buğdaydan bir yolda dönüp durmuştuk,
Dünyalar nizimdi, amma gülmüştük,
Dövenden atlayıp kasten düşmüştük,
Efsanesi olduk o gün yörenin.

Üstümüz-başımız saman içinde,
Leyla ‘yla Mecnun ‘duk koca evrende,
Sanki bütün ömür geçti dövende,
İkramı o oldu yaşlı kürenin.

(ZEYTİNLER ALTINDA isimli Hece Şiirleri 'nden > 89-90/100)