Seninle Başladığım Şiiri - Ömer Celep

Seninle Başladığım

Bir zamanlar seni ne sevmiştim bilir misin?
Kaygısız ca,
İlleriyi düşünmeksizin.
Bir şeyi,
Seni sevmenin dışında hiç bir şeyi,
Düşünmeksizin seviyordum.

Bir iş bir meslek sahibi olamayacağımı,
“Bir baltaya sap olamayacvağımı”
Düşünmeksizin seviyordum seni.
Ama sana söyleyemiyordum...

Dağına ürkek bakan tavşanlar,
“Peh” denilince,
Yüreği hoplayan serçeler gibiydim.
Tuzağı sezmiş keklikler gibi,
Ancak uzaktan izleyebiliyordum seni.

Ara sıra,
Perdeyi sıyırmak için gözüktüğün pencereyi
Saatlerce bekliyordum,
Gözümü kırpmadan,
Ağzımı açmadan...

Gün doğumunda,
Günü öldürdüğüm yerde buluyorum kendimi.
Fakat biraz halsiz,
Biraz yorgun,
Hatta bitkin...
Bir ara kendime gelir gibi oluyorum
Başımı hafifçe geriye çeviriyorum.
Sırtıma çise inmiş,
Üşümüşüm...

Yavaşça doğrulmaya çalışıyor,
Uyuşmuş ellerimle,
Babamdan yürüttüğüm,
Tek dal cıgaramı ateşliyorum.
Bir nefes çektikten sonra
Dizlerimi kucaklayarak
Tekrar sana yöneliyorum.

Gözlerimi pencerene gömüp,
Sensiz camlarda seni görebilme umudumla,
Bilsen ne kadar mutluydum...

Seni görebilme heyecanını tatmanın mutluluğu...
Ne büyük mutluluk! ...

Seni görebilme umuduyla tekrar dalıyorum,
Bir merkez etrafında dönen dişliler gibi
Dönüp duruyorum umutla...
Ama zaman beni inceltiyor.
Beni törpülüyordu zaman.

Gözümü açtıkça,
Mutsuzluğum, mutluluğumu
Eritiyordu.
Seni görebilme hayalim de
Kayboluyordu.

Tarifsiz ızdırap deryasını kulaçlıyor,
Kulaçladıkça uzaklaşıyor,
Uzaklaştıkça “ninni”liyorum sensizlik çilesini.

Bir evlat gibi büyütüyorum.
Sensizlik evladı,
İnanır mısın beni bitiriyor.

Sensiz olduktan geri,
Ne var ki? ...
Gerisini boş ver...

Paraymış pulmuş,
Bülbülmüş, gülmüş,
Sazmış, sözmüş,
Paşalıkmış, sultanlıkmış,
Çelikmiş, çomakmış,
Oyunmuş, oyuncuymuş,
Geeeç, geç bi kalem...

Adıma tahsis edilen ömrü,
Tüketmekle meşgulüm.
Olabilirsen sen mutlu ol.
Emi?

Ömer Celep
15.04.2001