Seninle Şiiri - Tanju Çubukçu

seninle olabilme inancımı asla kaybetmedim,
mutlaka bir yerlerde bir şekilde
kesişecek yollarımız dedim...
ben zamanı durdurdum içimde, seni bilmem.
kalp atışlarımı yavaşlattım, uyuttum...
hızlı çarpmasına izin vermedim hiç bir zaman.
hep senin yakınındaydım,
seni el gibi uzaktan seyrettim,
ama ben gibi sevdim, başını çevirsen görecektin,
ama bunuda bil istemedim...
önce sen nefes al sonra ben dedim...
hani umut fakirin ekmeği ya
ben ekmekten de vazgeçtim,
aç susuz seni bekledim...
bakma sen öyle sitem dolu şiirler yazdığıma,
bütün şiirlerimin adını sitem koyduğuma.
bütün öfkem kendime,
sensizlik cezası verdim yüreğime...
hatırlıyor musun yanında yer ayır demiştin de
dilim tutulmuştu, o bir işe yaramayan kopası dilim.
sonra hiç konuşmadan iki saat
yan yana oturmuştuk...
haydi şehre geliyormusun diye sorduğunda;
bende arkadaşımı satmamak için
sana teşekkür etmiştim...
senden sonra da arkadaşımdan
bir sürü küfür yemiştim...
aslında o gün sen bana
hayatımın ilk ve son fırsatını vermiştin.
ben senin peşinde yıllarca koşmuşken,
işte o gün sen beni bir kalemde silmiştin...
bir düşün; benim bir teşekkürüm
ve senin beni silmen ile dünyanın seyri değişti,
tarih değişti, mekan, zaman, nesil değişti,
sen, ben değiştim, sokaklar, caddeler,
şehir değişti, ihtimaller değişti edalım ihtimaller...
belki bu dünyadan geçti,
ahiretten de emin değilim...
sen cennete gidersin diye
bilsen nasıl iyi bir insanım.
karıncayı ezmeyi bırak
beni sokan sivrisineklere bile
dokunmuyorum artık.
öyle işte kara gözlüm!
ben senden sonra da kimseyi sevemiyorum...