Seninle Şiiri - Sefa Çelik

Yaralı Zamanlar İçinde
Hangi yoldan geçersem geçeyim
Sol tarafımda bir boşluk bırakıyor adımlarım,
Her adımda biraz daha uzağım kendimden
Ve her nefes aldığımda, senin adını savuruyor içimdeki rüzgar.
Biliyorum, zaman bizi paramparça eder,
Biliyorum, yollar boylu boyunca suskun ve karanlık,
Ama sen oradasın, adı koyulmamış her anın ortasında
Çünkü biliyorum, en büyük yalanı söylemeye hazır beni bekliyor hayat:
"Sensiz de olur."

Hangi kelimeyi seçsem, ellerim titresin yazarken,
Hangi sessizlikte bulsam seni gizlice,
Bir çocuk gibi yaralı, bir yetişkin gibi yalnız,
Ve ben seni her halinle, her yokluğunla
Sonsuz bir kuyunun dibinde bekliyorum,
Çıkış yolum senin soluk gözlerinde.
Sormadan sevdiğim, adını bilmeden beklediğim,
Neyi, nasıl unutur insan; unutur mu gerçekten?
Bir varlık içinde gömülü kalmak böyle mi olur?
Senin gidişin, bir çığlık kadar kısa,
Bir ömür kadar uzun mu?

Ben aşkı seninle bildim,
Ve anladım ki aşk, insanı yaralar.
Böyle çırılçıplak bir yara açılırken içimizde,
Nereye kaçsan fayda etmez,
Ateşe döner avuçların, en soğuk gecelerde.
Sensizlikten korkmadım hiç,
Asıl korkum, seni bulduğumda kalbimin atmaması,
Bir mezar gibi sessizce beklemem.
Ama sen oradasın; sessizliğin içindeki narin sesinle,
Beni unutan dünyada adımı çağırıyorsun,
Seni duyuyorum, öyle sessiz, öyle derin.

Aşk dediğin nedir ki sevgilim,
Sonsuz bir kaybediş, belki de bir yeniden doğuş,
İnsan kalbinin en karanlık köşesinde sakladığı korku
Ve en berrak gün ışığında karşısına çıkarttığı umut,
Her şeyin sonu gelir de,
Seninle başlayan bu sükût bitmez bende.
Sesini duyduğum her anda,
Seninle geçirdiğim her dakikada,
Bir ömür boyu sürecek bir iz kalır içimde.

Düşün ki ben seni bekliyorum,
Ve bu bekleyişin nihayetinde tek bir an var:
Yüreğime kazınmış gözlerinin sessizliği,
Geçmişin tüm kırık dökük izlerini silen tebessümün,
Beni ben yapan o derin yara.
Varsın, yokluğunda bile büyütüyorum seni,
Bir umut gibi saklıyorum gözlerimde,
Düşün ki sevgilim, tüm yaralarımla sana geliyorum,
Sana gelmek, en derin hüzne koşmak gibi,
Ve ben, o hüzünde buluyorum kendimi.

Sefa Çelik