Sen..
Sevgi yoksulu,
Utanç yorgunu,
Sen bu sevmeleri nereden öğrendin,
Kim öğretti sana,
Yalanlı sevgilerin sonsuzluğunu,
Karanlık hayallerin mutluluğun,
Sevgilerin bu kadar basit,
Umutların böyle hüsranla biteceğini,
Ne aşk kitaplarında seninki gibi sözler
Nede yalan dolan üzerine kurulu
Yaşanmış sevgiler var...
Seninki sevmek değil
Olsa, olsa
Uçsuz bucaksız hayallere dalmak
İmkansız umutlara kapılmaktır.
Yada sevdim sandığını
Sevmelerden soğutmaktır.
Ama yok...
Ben buna gelemem.
Bir kere bu tuzağa düştüm
Senelerce hayatta küstüm.
Ne yapayım,
Gençtim, saftım,
Bir vefasız uruna
Yaşamın kıyısından dönmüşüm
Bir mum gibi bir yanıp bir sönmüşüm,
Bu yüzden Annem hep der
“Seni sonradan buldum,
Bir daha düşme oğlum.”
İşte belkide benim şansım bu
Kaderim hep vefasızlardan yana
Sahte sevmeliler çıkıyor karşıma
Yok...
Ya ben sevenden anlamıyorum,
Yada her söze doğru sanıp kanıyorum.
İşte... bu yüzden korkarım hep.
Bir daha aynı hataya düşmekten
Bir daha hayata küsmektten.
Bırak çek git yakamdan
Ben sana uymuyorum
Israr etmen boşuna
İlgi de duymuyorum...
Uzatma hiç elini
Tutamam tutmuyorum
Umut veremem sana
Hiçbir his duymuyorum...
En iyisimi sen git.
Başka kapıları çal yıkacak
Başka kalpleri bul yakacak.
Benim kalbim zaten kırık
Hayallerim zaten yıkık
Sen...
Daha ne yapacaksın ki?
Kayıt Tarihi : 14.3.2003 00:28:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!