Seninim Şiiri - Gülay Çelık

Şimdi ben kendime nasıl yetsem bilemiyorum
İçimde koca kara bir delik yokluğunla beslenir
Sen uzaklarda bir yerlerde böylece dururken
Ben nasıl sana gelmeyi engellesem bilemiyorum
Otobüslere de gider de ayaklarım nasıl geri döndürsem bilmiyorum
Ellerinin ellerine uzaklığı bilmem kaç şehir
Gel demezsen şehirleri nasıl yakın ederim
Nasıl bu sokak dolusu özlemle geçinebilirim
Şehrim senin adınla yaşarken,rüzgar seni fısıldarken
Ben senli geceleri hasretle anarken...
Bu denli sana kanarken..
Nasıl susarım inan bilemiyorum.

Sevdiğimi geçen gün fark ettim
Bir sürü seneler geçmiş üzerinden
Zerre unutmamışım nefesini
Uzun geceler boyunca öpmüşüm meger bana gülüşlerini bağışlayan çizgilerini.
Aşk demiş içime atmışım seni
Sevdiğim, çokca özlemekler birikmişim de sana
Daha da önemlisi
Sahi sen nasıl unuttun gögsüne değdirdiğim uzak geceleri?
Hiç mi düşmez hatrına hiç yanmazmı cigerin,
Hiç aklına da mı gelmez olur olmadık ‘bir şey soracağım’ diyerek başladığım cümleler
Yüzümü avuçlayarak saçtığın sevkatin,
Sigaranın nimet olduğunu varsaydığımız muhabbetler de mi?
Nasıl...
Peki ya kokum?
Geçti değil mi?
Ulan aklımdan bile geçmiyor diyebiliyor mu sözlerin
Allah belamı versinki hatırlamıyorum geçti gitti dedin mi çokça zamanlar
Şimdi sen ne dersen de sana çıkar bedenim
Hatıralarına ağlar gözlerim
Korkma herkes bi haber koynumda saklı kalır resimlerin
Lakin sadece bilmeni isterim
Ben...
İki dünyada da seninim...