Seninde Bir Şiirin Var Artık...

Uzun ve derin bir uykusuzluk arkası yazıldı bu şiir,
Ondan anlamsızdır en az yokluğun kadar.

Gece olmasını istemez ayrılanlar,
Çünkü geceler yalnızlık, geceler soğuk, geceler düşman…
Kaç gönül yandı tutuştu bu zifiri karanlıkta kim bilir,
Kim bilir kaç büyük aşk dönüştü bir anda göz yaşına…

Birini biliyorum aslında,
Ağlama gözlerim yeter diye haykırmaktan bıkmış,
Yılmış artık sensiz yaşamaktan,
Ve her gece yokluğunla sevişmek istemeyen birini tanıyorum…

Biliyor musun yokluğunda yaşamak çok zor?
En fazla birkaç saniye tutabiliyor insan nefesini,
Bir an başı döndürüyor ve boğuluveriyor sensizliğin en derin yerinde,
Ve sonra istemeden kendi cenazesinin ardından ağlıyor…

Bak işte yine kararmaya başladı hava,
Yine bir hain bıçak zorlamaya başladı hasret dolu yürekleri,
Ve gözlerde birikmeye başladı yine en tuzlu ayrılık şiirleri,
Ulan sırf bu yüzden sevmiyorum bu geceleri…

Yok aslında bu şiirin sahibi,
Tek başına sahipsiz, ipsiz, sapsız bir şiir bu şairi gibi,
Şiirde şairi gibi terk edilmiş ve yalnız,
Dedim ya yok aslında bu şiirin sahibi burada,
Ve hiç olmayacak bundan sonra…